کمک های اولیه

کمک های اولیه عبارت است از مراقبتهایی که هنگام وقوع حوادث برای جلوگیری از مرگ ویا کاستن درد و عوارض بعدی برای مجروح یا مصدوم پیش از رسیدن پزشک ویا انتقال او به بیمارستان به عمل می آید. احتیاج به آموختن ویادگیری کمک های اولیه در زندگی روزمره هر روز بیشتر وبیشتر می شود.          هرساله هزاران نفر بر اثر صدمات ناشی از تصادفات وحوادث و خون ریزی جان می سپارند،نمی توان تصور کرد که اگر یک نفر وارد و مسلط به کمک های اولیه در محل حادثه حضور می داشت جان چندین نفر از قربانیانرامی توانست نجات بدهد.            

بطور کلی مسئولیت های کمک دهنده به شرح زیرخلاصه میشود:     

1-تعیین وسعت وشدت ضایعات به طور کامل وهرچه زود تر.

2-درمان خون ریزی شدید خارجی وناراحتی تنفسی و شوک که حیات بیمار را تهدید می کند.

3-پانسمان فوری بیمار ودر صورت لزوم آتل گذاری و اعزام به بیمارستان.

تعیین وضعیت بیمار:

الف :برای تعیین شدت ونوع آسیب وهرگونه مسائل جدی مانند دیابت ،نارسایی قلب و غیره باید شرح کاملی ازبیمار گرفت .

ب :مریض را باید حتما دقیقا معاینه کرد

1- زخمهای خارجی و خونریزی را به طریقی که بعدا شرح خواهیم داد هرچه زودتر کنترل کرد .

2- ناراحتی های تنفسی مانند خرخر یا تیراژ فوق جناغی که دلیل بر انسداد مجاری هوایی است باید هرچه زودتر تشخیص داده شود و سپس درمان گردد (اختلال اکسیژناسیون به هرعلت که باشد باعث ایجاد سیانوز میگردد )

3- شوک بیمار باید فورا تشخیص داده شود و درمان گردد .

4- برای پی بردن و اطمینان از وجود شکستگی باید از سرتاپای بیمار رالمس کرد و تمام مفاصل را با احتیاط حرکت داده و برای کشف ضایعات سینه و لگن و ستون فقرات باید این نقاط را به آرامی فشار داد .

علایم شکستگی عبارتست از:تورم -اکیموز -تغییر شکل ومحدودیت حرکات که بلافاصله بعداز ورود ضربه ممکن است بعضی از علایم فوق وجود داشته ویا هیچکدام موجود نباشد.

5- آسیب یا صدمه مغز ونخاع:از روی میزان هوشیاری ،احساس پوستی وقابلیت حرکت اندام ها می توان آسیب دستگاه عصبی مرکزی را تعیین کرد .           

6- آسیب احشاء داخلی :در مواردی که خونریزی خارجی یا آسیب شدید وجود ندارد ولی شوک هیپوولمیک در کار است وحال عمومی مصدوم خوب نمی باشد باید به آسیب های داخلی مشکوک شد.

                     در برخورد با حوادث چه باید کرد:

1- در هر حادثه خونسردی خود را حفظ کنیم .

2- در هر مرحله،اول نوع عارضه را تشخیص دهید تا بتوانید از روی اصول صحیح به بیمار کمک کنید .

3- حتی المقدور از حرکت دادن بیمار اجتناب ورزید.

4- ب روحیه بیمار توجه نموده و اطمینان او را جلب کنید و از اظهارمطالبی که ممکن است باعث ترس او گردد خودداری کنید ونگذارید مصدوم جراحات خود راببیند ودر صورت امکان ناراحتی و دلواپسی او را با خبرکردن فامیل و یا دوستان برطرف سازید.

5- کوشش نمایید اطراف بیمار ساکت و آرام باشد چه بسا مریض به سکوت و هوای آزاد احتیاج دارد .

6- با معاینه و توجه به علایم حیاتی مریض مثل نبض وفشار خون و ثبت آن معمولا نوع کمک مشخص میشود .

7- ضمن صحبت کردن با بیمار متوجه میشوید که آیا مصدوم بیهوش است یا هوشیار ،درصورتیکه بیمار بیهوش نباشد می تواند نقطه دردناک که نشانه مهمی در تصادفات است ویا محل آسیب دیده را نشان دهد .درغیراینصورت با معاینه باید نوع عارضه را تشخیص داد .

8- از دادن هرنوع دارو و یا مواد غذایی (چه مایع و چه جامد )به بیمار بیهوش باید خودداری کرد زیرا ممکن است این مواد وارد مجاری هوایی و تنفسی شده موجب خفگی گردد .

9- دربیماران بیهوش فورا باید دهان بیمار را بررسی نمود ودندان های مصنوعی واشیای خارجی را اگر در دهان بیمار باشد خارج نموده و کف و ترشحات  زیاد را تمیز کرد وزبان بیمار را در جلوی دهان قرار داد.

10- چنانچه مریض استفراغ میکند درصورتیکه شکستگی گردن نداشته باشد سر بیمار را یکطرف بگردانید تا موادی که استفراغ می شود وارد مجاری تنفسی او نگردد و چنانچه بیمار شکستگی گردن دارد تمام بدن اورا یکطرف بگردانید.

11- اگر تنفس بیمار راحت نباشد دکمه های لباس - کمر - کراوات وغیره را باز نموده ودر صورت لزوم لباس را ب نحوی که ایجاد صدمات تازه ای نکند قیچی نمایید.

12- شخص آسیب دیده باید از هرگونه تلاش بدنی خودداری نموده حتی از راه رفتن و حرکت تا مدتی که حالش بهبود نیافته خودداری نماید .

13- در مورد خونریزی شدید و توقف عمل تنفس و مسمومیت ،درمان باید هرچه زودتر انجام گیرد و بطور کلی باید هرچه زودتر بیمار به بخش اورژانس اولین بیمارستان منتقل شود.